jak szybko mija czas pieśń pogrzebowa

Perfect - Wszystko ma swój czas (official video) Ostatnie Pożegnanie Krzyk rozpaczy. [D A B Bm Em] Chords for Anielski Orszak ( Przybądźcie z nieba ) Pogrzeb with Key, BPM, and easy-to-follow letter notes in sheet. Play with guitar, piano, ukulele, or any instrument you choose. Nasza firma na stałe współpracuje z muzykiem wykonującym przepiękne aranżacje na trąbce, a dodatkowo będącym naszym mistrzem ceremonii. Dzięki niemu cała uroczystość prowadzona jest w elokwentny i elegancki sposób. Na pogrzebach często pojawiają się również inne instrumenty. Najczęściej są to skrzypce, wiolonczela, lub flet. On ci Swe szczęście, radość da. Przyjdź do Jezusa cudnych rąk, Powiedz Mu całą winę swą, On ci Swój pokój, szczęście da. Popatrz, jak prędko mija czas, Życie twe też przeminie wraz. Życie, to jedno, które Bóg ci dał. Wszystko przeminie tak jak sen. Kręcił się sam. Czas się obudzić właśnie. Czas nie zawróci nam nagle. Ostatni oddech łapię i już nie wracam tam, nie x4. Rozpędzamy się za bardzo, jeszcze nie opadł kurz, Po za tym czuję było warto, moje myśli są jak nóż. Słońce tylko w wyobraźni, a na co dzień deszcz. Zapomniałam co to szczęście, o tym dobrze wiesz. Jak szybko mija czas.. by Crossroads: Listen to songs by Crossroads on Myspace, a place where people come to connect, discover, and share. nonton film action terbaru 2022 sub indo lk21. data publikacji: 17:20 ten tekst przeczytasz w 3 minuty Wyjątkowe okoliczności wywołane epidemią koronawirusa i związanymi z nią ograniczeniami nie ominęły uroczystości pogrzebowych. Również osobom, które muszą pochować zmarłych, nie pozostaje nic innego, jak liczyć się z ogłoszonym w Polsce stanem zagrożenia epidemicznego. Kluczowy jest tu zakaz organizowania większych zgromadzeń. W pogrzebie powinna zatem uczestniczyć jedynie najbliższa rodzina. NKM999 / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Wpływ epidemii koronawirusa na organizację pogrzebu Pogrzeb w dobie koronawirusa – zalecenia Wpływ epidemii koronawirusa na organizację pogrzebu W Polsce od 13 marca 2020 r. obowiązuje szereg obostrzeń związanych ze stanem zagrożenia epidemicznego. Wszystko przez koronawirusa SARC-CoV-2, który z niezwykłą łatwością przenosi się na kolejne osoby. Ryzyko zarażenia znacznie wzrasta, gdy w jednym miejscu gromadzi się większa grupa ludzi. Oficjalnie możliwość spotkań w większych grupach ograniczono do 50 osób. Dość powszechne zaleca się rezygnowanie z wszelkich zgromadzeń, które nie są konieczne, lub jeszcze większe minimalizowanie liczby uczestników. Właśnie z tego względu problem dotknął również kwestii pogrzebów. W ostatnich dniach ograniczenia związane z pogrzebami ogłosiła archidiecezja warszawska (msza jedynie dla najbliższej rodziny), a także diecezja gliwicka (msze bez wiernych). Do aktualnej sytuacji epidemiologicznej odniósł się też Krzysztof Wolicki, prezes Polskiego Stowarzyszenia Pogrzebowego, prezentując następujące stanowisko organizacji: Msza św. pogrzebowa może być odprawiona w dniu pogrzebu, ale sine populo (bez wiernych - przyp. red.), lub w terminie późniejszym, w zależności od ustaleń z rodziną zmarłego. Polskie Stowarzyszenie Pogrzebowe zaleca, aby wszystkie uroczystości pogrzebowe organizowane w Polsce zarówno wyznaniowe, jak i świeckie odbywały się w tym trudnym dla nas wszystkich czasie tylko i wyłącznie na cmentarzu. Pogrzeb w dobie koronawirusa – zalecenia Obecnie główne zalecenia związane z pogrzebami dotyczą pochówku osób zmarłych z powodu koronawirusa. Według rzeczniczki lubelskiego sanepidu, Magdaleny Smolińskiej-Kornas, która wypowiedziała się dla telewizji Polsat News, w takich okolicznościach konieczne jest przestrzeganie specjalnych środków ostrożności. Nie można zatem dotykać zwłok osoby zmarłej na chorobę COVID-19, nie licząc procedury przygotowania ciała do pochówku (obmycia, ubrania, ułożenia). W przypadku czynności wykonywanych w związku z pogrzebem osoby zmarłej wykorzystywane są też odpowiednie czynności dezynfekcyjne. Odkaża się ciało zmarłego, środek transportu, pomieszczenie, w którym przebywały zwłoki, a także przedmioty, którymi miały one kontakt. Konieczne jest również szczelne zamknięcie i oczyszczenie trumny. Osoba poddana kwarantannie nie może opuszczać domu bez względu na okoliczności. Oznacza to, że nie może ona również uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych. Jeśli chodzi o pogrzeby osób zmarłych z przyczyn niezwiązanych z chorobą zakaźną COVID-19, nie pojawiły się jeszcze żadne konkretne wytyczne. Rodzina lub bliscy, którzy chcą pożegnać zmarłego, powinny stosować się do wszelkich zaleceń GIS i Ministerstwa Zdrowia. Na ten moment oznacza to konieczność przestrzegania zasad kwarantanny, zachowanie higieny (mycie rąk, bezpieczny odstęp od osób z objawami), a także ochronę osób starszych i przewlekle chorych przed ryzykiem zarażenia. Przeczytaj także: Co WHO mówi o pandemii koronawirusa? Jak długo koronawirus przetrwa na przedmiotach? Dlaczego koronawirus jednych zabija, a u innych przebiega jak przeziębienie? Źródła Polskie Stowarzyszenie Pogrzebowe Polsat News koronawirus epidemia pandemia COVID-19 żałoba koronawirusy choroby zakaźne choroby wirusowe choroby przenoszone przez wirusy infekcje wirusowe Śmierć patogeny wirusowe Jak opanować epidemię Ekspert wskazuje dwie zmiany do wdrożenia natychmiast "Szczepionki nie działają tak dobrze jak kiedyś" — stwierdził dr Norman Swan, australijski ekspert ds. COVID-19. Dlatego konieczne jest wprowadzenie dwóch ważnych... PAP Zakażenia w Polsce rosną. Ekspert: to może być szósta fala epidemii To może być szósta fala pandemii — ocenił prof. Andrzej Fal. Ostrzegł też, że już wkrótce możemy w oficjalnych statystykach zobaczyć kilkanaście tysięcy... Klaudia Torchała Co dalej z epidemią COVID-19? Niedzielski o tym, co może stać się już w lipcu Pandemia trwa, a sam koronawirus wciąż się rozwija. Coraz głośniej mówi się o ryzyku kolejnej fali COVID-19. O niebezpieczeństwie szóstej fali mówi się również w... Monika Mikołajska Pierwsze ofiary epidemii śmiertelnej choroby. Meningokoki atakują mózg i rdzeń kręgowy [NOWA PANDEMIA?] Amerykańskie służby sanitarne biją na alarm. Na Florydzie rozprzestrzenia się epidemia meningokoków. Choroby wywoływane przez te bakterie mogą prowadzić do... Tomasz Gdaniec Kolejna epidemia w Korei Płn. Trzy choroby na liście podejrzanych Korea Północna zmaga się z kolejną epidemią. W kraju, gdzie wciąż nie opanowano pandemii koronawirusa, pojawiło się ognisko zachorowań na zakaźną chorobę układu... Adrian Dąbek Ospa małpia w Europie. Hiszpania podnosi alarm. Czy grozi nam kolejna epidemia? Coraz więcej krajów notuje przypadki lub podejrzenia zachorowań na rzadką dotąd wśród ludzi ospę małpią. W Hiszpanii władze ogłosiły alarm. Europejskie media... Niedzielski: epidemia z nami jest, żaden minister świata jej nie zniesie Zniesienie stanu epidemii nie jest równoznaczne ze zniesieniem epidemii, bo jej żaden minister świata nie jest w stanie znieść swoją decyzją. Epidemia jeszcze z... PAP Mamy epidemię chorób alergicznych. Wiele z nich ma związek z cesarskim cięciem i sterylnym życiem Alergie pokarmowe, nietolerancja glutenu i laktozy, reakcja uczuleniowa na psy i koty – w ostatnich latach tego rodzaju problemów zdaje się być coraz więcej. Czy... Stan epidemii przejdzie w stan zagrożenia epidemicznego. Eksperci wyjaśniają, co to oznacza Stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 w Polsce obowiązywał od 20 marca 2020 r. 16 maja, czyli po ponad dwóch latach, jak ogłosił w piątek... Klaudia Torchała Stan epidemii w Polsce odwołany. Minister zdrowia: "To przełączenie czerwonego światła na pomarańczowe" Podjąłem decyzję, by od 16 maja przekształcić stan epidemii w stan zagrożenia epidemicznego – powiedział minister Adam Niedzielski podczas dzisiejszej konferencji... Paulina Wójtowicz Tekst: prof. Jan Adamowski Obrzęd pogrzebowy wykształcił różnorodne ga­tunki słowno-muzycznych tekstów, które w swoisty dla siebie sposób przedstawiają sytuację śmierci, opisują ją i interpretują. Ze względu na pochodze­nie, czas i miejsce wykonania, sposób wykonania, zawartość tematyczną itp., wyróżnić można cztery podstawowe grupy tego typu tekstów. 1) Lamenty [1] (inaczej płacze, opłakiwania) to stosunko­wo mało w Polsce udokumentowany zwyczajowy sposób opłakiwania zmarłego, praktykowany zwykle przez spo­krewnione kobiety, a czasami specjalnie dla tej czynności wynajmywane tak zwane płaczki. Rytuał ten odbywał się bezpośrednio po śmierci (przed domem lub w domu zmar­łego) albo już w trakcie pogrzebu na cmentarzu. 2) Różnego rodzaju mowy i przemowy pogrzebowe. Zróżnicowanie tych tekstów wiąże się z: a) okolicznościami wygłaszania – na obiadku, nad gro­bem, przy wyprowadzaniu zwłok; b) z konkretyzacją adresata – często jest nim ktoś z kręgu rodzinnego (ojciec, matka, dzieci), ale bywa także wy­odrębniony według innych kryteriów (przynależności do grupy społecznej, bractwa religijnego itp.). 3) Śpiewy i modlitwy religijne, jak: litanie, różaniec, msza święta czy specjalne modlitwy pogrzebowe. 4) Pieśni pogrzebowe – są to przeważnie dłuższe utwo­ry o zróżnicowanej tematyce (do Pana Jezusa, Maryjne, do patronów dobrej śmierci, o duszach pokutujących, o sytu­acji umierania, pożegnalne itp.), śpiewane w czasie nocne­ go czuwania przy zmarłym i w trakcie pogrzebu. Ten ga­tunek śpiewów pogrzebowych będzie przedmiotem anali­zy w dalszej części artykułu. Geneza polskich pieśni pogrzebowych Wykonywane w trakcie ludowych obrzędów pogrzebo­wych pieśni mają generalnie trojakiego rodzaju pochodzenie: 1) Są to utwory wywodzące się z dawnych (nawet XVI- XVIII-wiecznych) śpiewników kościelnych – katolic­kich i protestanckich [2]. Protestanckiego pochodzenia są naprzykład popularne w całej Polsce pieśni: – Już idę do grobu ciemnego smutnego – Pogrzebmyż to ciało w grobie itp. Część z tych utworów ma proweniencję literacką. Fran­ciszkowi Karpińskiemu np. przypisuje się pieśń Zmarły człowiecze z tobą się żegnamy. Współcześni śpiewacy pogrzebowi również często czer­pią repertuar z różnych, głównie pochodzących z końca XIX wieku, śpiewników kościelnych, jak przykładowo: Śpiewnik kościelny i domowy, Częstochowa 1894. Takie wydawnictwa miały zwykle dodatki zawierające pieśni i nabożeństwa za zmarłych. Pieśni pochodzące ze śpiewników kościelnych stanowią podstawowy trzon polskiego repertuaru pogrzebowego. fot. 2) Kolejnym źródłem pieśni pogrzebowych są tak zwane kartki, czyli różne druki ulotne sprzedawane na odpustach czy w miejscach kultowych. W repertuarze Krystyny Poczek z Markuszowa (woj. Lublin) przykładami pieśni z druków ulotnych są: – Zegar bije, pamiętaj na drogę wieczności (drukowane w Częstochowie około 1873 r.), – Pamiętaj człowiecze na Jezusa (z druczku Pieśni nowe o Panu Jezusie). „Kartki” z tego typu pieśniami przywiózł z Częstocho­wy ojciec K. Poczek, znany w okolicy przewodnik śpie­wów i modlitw pogrzebowych. Pieśniami z oryginalnych „kartek” posługuje się również śpiewak pogrzebowy z Krasewa (woj. Lublin) – Bronisław Kuśmierowski. Ale rola przywiezionych ze znanych miejsc kultowych „kartek” nie ograniczała się tylko do pomocy w rozszerza­niu repertuaru śpiewaka. Dowodzi tego przykład Drogi krzyżowej, którą z Częstochowy przywiózł (w formie „kar­tki”) ojciec K. Poczek. Jak wspomina informatorka, „tam w ty Drodze krzyżowej jest napisane, że kto te mękę od­ śpiewa i ofiaruje za zmarłego, to ten zmarły otrzymuje grzechów darowanie, a ten który śpiewa zasługuje sobie kiedyś też na zbawienie w niebie”. 3) Jest wreszcie trzecie, prawdziwie ludowe źródło po­chodzenia polskich pieśni pogrzebowych. Trzeba przy­znać, że pod względem ilościowym tego typu utworów jest stosunkowo mało. Jako przykład takiej pieśni z dawniej­szego repertuaru wymienia się zwykle sandomierski utwór: Wszystkie gospodynie wyganiają świnie, Ino moja Kasia śpi. Trzeba by mi trzeba siedmiu pacholików, Żeby mi ją podnieśli. Kaś ty Janie widział, żebyś przebudzić miał? Takie twarde zaspanie! Jużci twoja Kasia na wieki zasnęła Już do ciebie nie wstanie. [3] W międzywojennych materiałach z Rudy Solskiej [4] (woj. lubelskie) odnajdujemy też pieśni o incipicie Posłuchajcie prosze mało co się teraz ze mną stało (śpiewaną na melodię Krzyżu święty), która również prawdopodobnie powstała w środowisku wiejskim. W tych samych materiałach dokumentowany jest też utwór Pieśń o duszach narzekających, który ze względu na ustny charakter obiegu może także być uznany za genetycz­nie ludowy. W Tuszowie (woj. lubelskie) wariant tej pieśni rozpoznawany jest jako pieśń Maryjna i do dzisiaj śpiewa się ją w trakcie „majówek”. Konwencje wykonawcze pieśni pogrzebowych Charakterystyczną cechą funkcjonowania pieśni pogrze­bowych jest specjalny typ wykonawstwa. Wiąże się to w pierwszej kolejności z „instytucją” przewodnika śpie­wów pogrzebowych. Taka osoba znana w bliskiej okolicy, samorzutnie, bądź z racji zaproszenia rodziny zmarłego, or­ganizuje śpiewy pogrzebowe, co wyraża się w: a) w wyborze repertuaru i w ustalaniu odpowiedniej ko­lejności śpiewów i modlitw; b) w swoistym przewodzeniu grupie śpiewaczej przez in­tonowanie pieśni bądź specjalne ich „przepowiadanie” (jak w Grodzisku), polegające na melorecytacji danej linijki wersowej i następnie śpiewanie jej przez całą lub część grupy. We wspomnianym Grodzisku grupa śpiewacza dzieliła się na chórek męski i żeński i samo­dzielnie kolejno wykonywały one odpowiednie partie pieśni. Dopiero w części finałowej utworu grupy mę­skie i żeńskie śpiewały razem [5]. Ponadto przewodnik pogrzebowy „zabezpieczał” reper­tuar tekstów pogrzebowych. Był więc w posiadaniu odpo­wiedniego śpiewnika z szerokim repertuarem pieśni po­grzebowych. Bywało, że śpiewnik taki był własnością da­nej rodziny od wielu pokoleń, gdyż funkcja „przewodni­ka” (jak w przykładzie z Markuszowa) przechodziła z dziada na ojca i córkę. Z kolei, B. Kuśmierowski z Krasewa swój śpiewnik odziedziczył od poprzedniego (niespokrewnionego z rodziną) krasewskiego pogrzebowego śpiewaka. Przewodnik pogrzebowy zbierał też odpowiednie „kartki”, czyli druczki ulotne, w celu poszerzania repertuaru. Pogrzeb w Tuszymie, lata 50-60 / Jeszcze innym sposobem budowania repertuaru pieś­ni, modlitw czy przemów pogrzebowych są specjalne, ręcznie spisywane zeszytowa jest szczególnie charakterystyczna dla lat ostatnich, ale tę formę „przechowywania” repertuaru pieśni pogrzebo­wych można odnieść i do okresu przedwojennego. Oto w Rudzie Solskiej spotkałem bardzo starannie zapisany zeszyt o tytule Spis pieśni i mów pogrzebowych pocho­dzący z 1922 roku. Z przedstawionych tu uwag wynika jeszcze jedna charakterystyczna cecha repertuaru pogrzebowego. W odróżnieniu od innych gatunków folkloru, które mają tradycyjny, to jest ustny sposób funkcjonowania, pieśni pogrzebowe odwołują się do zapisu jako podstawowej formy społecznej pamięci. Zapis jest też najczęściej obecny przy reprodukcji pieśni pogrzebowych. Taki stan ma swoje korzenie w: 1) drukowanej genezie utworów (śpiewniki); 2) możliwościach ludzkiej pamięci – są to teksty dosyć długie i stosunkowo rzadko wykonywane (w zasadzie tylko na pogrzebach). Ale z drugiej strony przekaz pisemny jako podstawowa forma obiegu pieśni pogrzebowych ma też swoje struktu­ralne implikacje, którymi są: 1) mniejsza wariantywność utworu; 2) brak charakterystycznego dla innych gatunków folklo­ru zróżnicowania geograficznego. Innym pragmatycznym elementem związanym z wyko­nawstwem pieśni pogrzebowych jest kwestia petryfikacji sytuacji (to jest czasu i miejsca) ich obrzędowego wyko­nywania. Przypomnijmy, że obieg pieśni pogrzebowych ma charakter zamknięty, a więc ograniczony do sytuacji obrzędu, która obejmuje: – przedpogrzebowe nocne czuwanie (tzw. puste noce); – czas odbywania bezpośrednich czynności pogrzebo­wych (pochówek); – czas tzw. obiadków, obiadzików czyli modlitewnych spotkań odbywanych po pogrzebaniu zmarłego, połą­czonych z tradycyjnym poczęstunkiem; – rocznicowe spotkania modlitewne. Obserwując w różnych miejscowościach praktykę wy­konywania pieśni pogrzebowych można zauważyć próby stabilizacji sytuacji śpiewu poszczególnych utworów w zależności od wyżej wymienionych etapów obrzędu. I tak: – w Rudzie Solskiej za „pieśni pogrzebowe” (wykonywa­ne na pogrzebie a nie np. w trakcie czuwania) uważa się Już idę do grobu smutnego ciemnego i Zmarły czło­wiecze z tobą się żegnamy; – w Rachaniach (woj. Zamość) „na cmentarzu” śpiewa się następujące utwory: Pogrzebmyż to ciało w grobie i Zmarły człowiecze z tobą się żegnamy; – z kolei przy „wyprowadzaniu” zmarłego z jego domu w Rudzie Solskiej śpiewają: Będą Pańskie wielmożności i Pogrzebmyż to ciało w grobie; w tej samej sytu­acji w Zawieprzycach (woj. Lublin) śpiewają Zmarły człowiecze z tobą się żegnamy. Przypisanie poszczególnych utworów do konkretnego momentu pogrzebu ma zatem charakter konwencjonalny. Wynika bowiem bardziej z lokalnych ustaleń i przyzwy­czajeń poszczególnych śpiewaków czy grup śpiewaczych, a nie z wewnętrznych wymogów danych utworów. Ale próby sytuacyjnej stabilizacji wykonywania pieśni pogrzebowych można również obserwować w układzie następstwa liniowego. Według Bronisława Kuśmierowskiego z Krasewa (woj. Lublin) śpiewanie przy zmarłym należy zacząć od pięciu kolejno wykonywanych po sobie utworów, a cykl ten rozpoczyna pieśń Ach Ojcze pełen li­tości. Pogrzeb na wsi Brzozowa, lata 70-te XX w. / Zakres repertuaru Repertuar polskich pieśni pogrzebowych charakteryzują dwie cechy: 1) względna otwartość zbioru; 2) istnienie swoistego kanonu repertuarowego, a więc pieśni bardziej znanych, najczęściej wykonywanych i przez to mających charakter typowy i ponadregional­ny. Do reprezentatywnych przykładów z kanonicznego repertuaru polskich pieśni pogrzebowych można nie­ wątpliwie zaliczyć następujące utwory: – Już idę do grobu smutnego ciemnego – utwór po­wszechnie znany na Lubelszczyźnie (od Podlasia, Po­wiśla aż do Zamojszczyzny) – JA [6], a także na obszarze woj. toruńskiego – TK [7] i w Rzeszowskiem – MH [8]; – Skończyła mi się droga – Lubelskie, Zamojskie – JA i woj. toruńskie – MH, s. 129-30; – Zaczynam lament więźniów jęczących — Zamojskie i Rzeszowskie itp. Z kolei określenie: względna otwartość repertuaru – na­leży rozumieć w ten sposób, że przynajmniej na poziomie lokalnym jest możliwość dokooptowywania, a więc roz­szerzania tego zbioru o inne teksty. Na przykład, w podłukowskiej Sięciaszce (woj. Siedlce) miejscowy przewodnik śpiewów pogrzebowych posługuje się nawet określeniem „nowe pieśni pogrzebowe”, które zapisuje w osobnym ze­szycie. Po bliższym przyjrzeniu okazało się, iż kategoria nowości nie ma tu charakteru genetycznego. Są to po pro­stu utwory dotychczas nieznane w Sięciaszce, a zapoży­czone z innych regionów, od innych śpiewaków [10]. Należy wszakże zauważyć, że pomimo braku liczniej­ szych przykładów genetycznie nowych, to jest współcześ­nie powstałych pieśni pogrzebowych, ten repertuar ma ży­wy obieg, a więc jest dosyć powszechnie wykonywany. Intencjonalność pieśni pogrzebowych Istotnym kuturowo składnikiem pieśni pogrzebowych jest ich intencjonalność rozumiana jako wpisany w cały tekst albo jego segment cel, motyw działania. Rozpozna­nie intencji jest o tyle ważne, że daje możliwość opisu pod­stawowych funkcji tego typu utworów i jednocześnie pod­stawowych wartości budujących światopogląd nosicieli tych tekstów. Z punktu widzenia kryterium intencjonalnego szczegó­łowej analizie poddano repertuar pogrzebowy z jednej miejscowości – uznany za reprezentatywny materiał z Rudy Solskiej. Intencjonalny punkt widzenia na ten repertuar pozwala wyróżnić w pieśniach pogrzebowych trzy podstawowe i stosunkowo dające się łatwo wyeksplikować, wpisane w te utwory role kulturowe: 1) szeroko rozumiana prośba, 2) pożegnanie, 3) przestroga (napomnienie). Wyodrębnione inne intencje mają charakter mniej lub bardziej drugorzędny, a więc w jakimś sensie rozwijający intencje podstawowe. Intencją najczęściej spotykaną i najbardziej wewnętrz­nie zróżnicowaną (ze względu na współudział w jej pełnej rekonstrukcji innych kategorii, jak: nadawca, odbiorca, te­mat) jest prośba. Można się nawet pokusić o uogólnienie tego typu, że polskie pieśni pogrzebowe to przede wszy­stkim utwory proszące, przy czym prośba może przybierać charakter bardziej intensywny i przechodzić wówczas w błaganie. Jest jeden wspólny i ostateczny cel tych próśb. Jest nim różnie werbalizowane zapewnienie żywota wiecznego (s. 84 [11]) – war. połączenie ze świętymi (s. 89), wpuszczenie do raju (s. 28-9) itp. Pewną odmianą prośby ostatecznej są pewne konkretyzacje, jak prośba o modlitwę, jałmużnę (s. 88), o zmiłowanie, odpuszczenie win (s. 73-8, 75-7, 92-4) czy o wstawiennictwo świętego patrona (św. Michała – s. 14) itd. fot. Paweł Onochin Adresatami próśb w pieśniach pogrzebowych są: 1) Bóg – jako ojciec pełen litości ( 2) Pan Jezus; 3) Matka Boska – jako Królowa Nieba i Matka Litości (s. 5), opiekunka (s. 15-16), i pośredniczka (s. 5). Cie­kawe jest, że Maryja traktowana jest w tych tekstach jako równa Bogu, a więc samodzielnie decydująca przyjęciu do nieba, co dokumentuje Pieśń o duszach narzekających: Gdy Matka Boska usłyszała (wołanie dusz – JA) Zdrowaś Maryja, I na świętego Piotra zawołała Zdrowaś Maryja, Piotrze, Piotrze weź swe klucze, wpuść do nieba wszystkie dusze Zdrowaś Maryja, (s. 125) 4) Aniołowie i Święci Patroni (s. 101-105), w tym św. Michał (s. 14); 5) Ludzie — od rodziców po przyjaciół i kumów. Według adresatów różnicowane są także konkretyzacje próśb: – do Boga, Pana Jezusa a czasem i Matki Bożej kierowa­ne są prośby ostateczne o zbawienie i zmiłowanie, od­ puszczenie grzechów; – do Maryi, aniołów i patronów — o wstawiennictwo; – do ludzi – o poratowanie, to jest wspomożenie w uzyska­niu zbawienia (modlitwą, jałmużną, Mszą świętą itp.). O istotności prośby jako kategorii organizującej sens pieśni pogrzebowych świadczą też przykłady tekstów zbu­dowanych (por. Zaczynam lament…) na zasadzie globalnej gradacji adresatów: od różnych kategorii ludzi (ojciec, matka, mąż, żona, brat, siostra, przyjaciele i kumowie) do osoby Boga i świętych (Najświętszej Panny, aniołów i pa­tronów). Inna grupa pieśni pogrzebowych w sposób szczególny realizuje intencję pożegnania. Najbardziej typowa jest tu taka sytuacja komunikacyjna, gdy w sposób konwencjo­nalny zmarły żegna się z całym światem. W najpełniej­szym zakresie różne kategorie adresatów pożegnania przedstawia pieśń Żegnam cię mój świecie wesoły. Jest to rodzaj generalnego pożegnania, bowiem obejmuje: rodzinę i krewnych, przyjaciół, królów, książęta i sługi a także pokoje, stroje, diamenty, żywioły i planety oraz doczesne uciechy. Analogiczną konstrukcję, chociaż z ograniczeniem adre­satów pożegnania do ludzi: bliższych i dalszych w pokre­wieństwie, przedstawia pieśń Już idę do grobu (s. 60-61). Ale jest też przykład pożegnalnej pieśni pogrzebowej re­alizującej odwrotną do omawianej strategię komunikacyj­ną, w której żyjący żegnają zmarłego: Zmarły człowiecze z tobą się żegnamy Przyjmij dar smutny, który ci składamy, Troche na grób twój porzuconej gliny Od twych sąsiadów, przyjaciół, rodziny. (s. 62) Jest wreszcie specjalny rodzaj ostatniego pożegnania zmarłego nad grobem: Pogrzebmyż to ciało w grobie Niechaj tam spoczywa sobie, Albowiem z ziemi stworzone, W ziemie będzie obrócone. (s. 96) Trzecią wyróżnioną i uznaną za podstawową dla pieśni pogrzebowych intencją jest przestroga. Realizacja tej in­tencji przybiera dwojaki charakter. 1) Jako rodzaj bezpośredniego napomnienia, typu: – gorszyciele doczekają się kary (ognia, piekła – s. 71); – dla tych co gwałcą boskie przykazania są męki wieczy­ste (s. 96-98). Taka przestroga może być także wyrażona w formie sen­tencji: Ten przy śmierci szczęśliwy, kto wiedzie żywot cnotliwy. (s. 96) 2) Drugi sposób realizacji intencji przestrogi ma charakter pośredni. Obrazowe i turpistyczne przedstawienie np. męki dusz w ogniu czyścowym, jest rodzajem napo­mnienia i wezwaniem do zmiany postępowania z grze­sznego na cnotliwe: Siarczysty płomień nigdy nie ustanie, Zgrzytanie zębów, płacz i narzekanie, Taka zapłata u tamtego świata Przez wszystkie lata. ( W przeprowadzonej analizie pieśni pogrzebowych zo­stały wyłonione i nazwane również inne, wpisane w tekst intencje. Są one wszakże wyraźnie rzadsze frekwencyjnie i nie mają charakteru samodzielnego. W tekście występują obok innych, uznanych wcześniej za główne. Są też jakby ich implikacją czy uzupełnieniem. I tak, np. a) wyrażone w jednym z tekstów życzenie skierowane do zmarłego: Niech twa dusza tam osiędzie, gdzie śmierci więcej nie będzie. (s. 96) jest w gruncie rzeczy inaczej wyrażoną prośbą o wieczny odpoczynek ,zbawienie; b) konwencjonalne podziękowanie umierającego skiero­wane do rodziny i krewnych, interpretowałbym jako rozwinięcie sytuacji pożegnania. Podziękowanie bo­wiem występuje w tych samych tekstach co pożegna­nie (chociaż nie we wszystkich) i w drugiej kolejności (s. 43, 61, 64). Wydaje się zatem, że intencjonalność, jak miało to miej­sce w odniesieniu do kolęd [12], winna się stać podstawowym kryterium przyszłej generalnej systematyki polskich pieś­ni pogrzebowych. PRZYPISY 1. Szerzej na temat lamentów pogrzebowych zob.: Alicja Trojanowicz, Lamenty, rymowanki, zawołania w polskim folklorze muzycznym, Łódź 1989, s. 11 – 69. 2. O roli katolickich i protestanckich śpiewników dla budowania repertuaru polskich pieśni pogrzebowych zob.: Alina Nowicka-Jeżowa, Pieśni czasu śmierci. Studium z historii ducho­wości XVI-XVIII wieku, Lublin 1992. 3. Cytat za Jacek Kolbuszewski, Polska pieśń pogrzebowa. Pro­legomena, „Polska Sztuka Ludowa” 1986 nr 1/2, s. 51. 4. Szczegółowszy opis materiałów z Rudy Solskiej (woj. Za­mość) zob.: Jan Adamowski, Pieśni pogrzebowe z okolic Bił­goraja (artykuł drukowany w bieżącym numerze „Twórczo­ści Ludowej”). 5. Opis wykonywania pieśni pogrzebowych w Grodzisku przed­stawia Marianna Halicka w artykule Śpiewy pogrzebowe z Grodziska, „Regiony” 1985 nr 1/4, s. 141. 6. Materiały z województw lubelskiego i zamojskiego pochodzą z archiwum autora – dalej JA. 7. Teresa Karwicka, Janina Cherek, Tradycja a współczesność w kulturze wybranych wsi regionów Polski północnej, Toruń 1982, s. 131-132-dalej TK. 8. M. Halicka, op. cit., s. 147 – dalej MH. 9. Kazimierskie nuty. Z repertuaru XXIV Ogólnopolskiego Festi­walu Kapel i Śpiewaków Ludowych Kazimierz 1990. Zebrał i opracował Jan Adamowski, Lublin – Kazimierz 1991, s. 25-26. 10. Z materiałów zebranych w trakcie obozu naukowego zor­ganizowanego w dniach 16-25 września 1992 roku przez Centrum Kultury i Sztuki w Siedlcach i Instytut Filologii Polskiej UMCS w Lublinie. 11. Numery stron odwołują się do autentycznej paginacji źródła. 12 Por. Jerzy Bartmiński, Kolęda i jej odmiany gatunkowe, [w:] Kolędowanie na Lubelszczyźnie, pod red. Jerzego Bartmińskiego i Czesława Hernasa, Wrocław 1986, s. 78-84. Twórczość Ludowa, nr 3-4, 1994 Wydawca: Stowarzyszenie Twórców Ludowych Przejdź do treści tekst piosenki Popatrz jak prędko mija czas 1. Popatrz jak prędko mija czas! Życie twe też przeminie wraz! Życie – to jedno, które Bóg Ci dał! Wszystko przemija tak jak sen, Troski, kłopoty skończą się, Powiedz: szczęśliwym będziesz ty? Powiedz: czy ty Jezusa znasz? Powiedz: czy szczęście wieczne masz? Pomyśl: jak spędzasz życia czas? Pomyśl: gdy życia skończysz bieg, Przejdziesz na tamten drugi brzeg. Powiedz: szczęśliwym będziesz tam? 2. Może jest smutna dusza twa? Może pokoju w niej jest brak? Może niepokój dręczy cię? Jezus twój każdy widzi krok, Jezus rozjaśni każdy mrok, Jezus ukoi serca ból! Pójdź do Jezusa cudnych rąk, Powiedz Mu co cię gnębi wciąż, On ci Swe szczęście, radość da! Pójdź do Jezusa cudnych rąk, Powiedz Mu całą winę swą, On ci swój pokój, szczęście da! Wieczność da! wykonanie audio Popatrz jak prędko mija czas Popatrz jak szybko mija czas Ks Paweł Popatrz jak szybko mija czas  sprawdź inne piosenki religijne Popatrz jak prędko mija (150%) 2 vote[s] Prawa autorskie © 2022 Piosenki i pieśni religijne Popatrz, jak prędko mija czas, Życie twe też przeminie wraz. Życie, to jedno, które Bóg ci dał. Wszystko przeminie tak jak sen. Troski, kłopoty skończą się, Powiedz, szczęśliwy będziesz ty? Powiedz, czy ty Jezusa znasz? Powiedz, czy szczęście wieczne masz. Pomyśl, jak spędzasz życia czas. Powiedz, gdy życie skończysz bieg, Przejdziesz na tamten drugi brzeg. Powiedz, szczęśliwy będziesz tam? Popatrz, jak prędko mija czas, Życie twe też przeminie wraz. Życie, to jedno, które Bóg ci dał. Wszystko przeminie tak jak sen. Troski, kłopoty skończą się, Powiedz, szczęśliwy będziesz ty? Może jest smutna dusza twa, Może pokoju w niej jest brak, Może też trwoga dręczy cię? Jezus twój każdy widzi krok, Jezus rozjaśni każdy mrok, Jezus ukoi serca ból. Popatrz, jak prędko mija czas, Życie twe też przeminie wraz. Życie, to jedno, które Bóg ci dał. Wszystko przeminie tak jak sen. Troski, kłopoty skończą się, Powiedz, szczęśliwy będziesz ty? Przyjdź do Jezusa cudnych rąk, Powiedz Mu, co cię gnębi wciąż, On ci Swe szczęście, radość da. Przyjdź do Jezusa cudnych rąk, Powiedz Mu całą winę swą, On ci Swój pokój, szczęście da. Popatrz, jak prędko mija czas, Życie twe też przeminie wraz. Życie, to jedno, które Bóg ci dał. Wszystko przeminie tak jak sen. Troski, kłopoty skończą się, Powiedz, szczęśliwy będziesz ty?

jak szybko mija czas pieśń pogrzebowa